Uitpakken

Na een aantal weken luxe camperen in ons eigen huis, kwam uiteindelijk het telefoontje dat onze inboedel in Canada was aangekomen. Voor het papierwerk moesten we naar Toronto rijden. Hier waren we best huiverig voor, omdat we drie jaar geleden onze lijst 'goods to follow' reeds bij de immigratiedienst hadden ingeleverd. In drie jaar tijd hebben we spullen weggegooid en andere spullen gekocht. Over de goederen die niet op de lijst staan, zouden we dan belasting moeten betalen. Na vijf keer checken of we alle formulieren in de tas hadden, zijn we naar Toronto gereden. Gelukkig was het rustig bij de balie en aangezien het ook nog bijna lunchpauze was, kregen we geen moeilijke vragen. Na controle van de formulieren kregen we op elke pagina een stempel. Binnen 3 minuten waren we klaar! Dat was een meevaller. Hiermee kon de aflevering van de meubels gepland gaan worden. We waren ook voor de inklaring van onze bezittingen weer geslaagd! Een week later kwam een vrachtwagen met de zeecontainer de straat ingereden. Jawel hoor; gelukkig dezelfde container die in Bemmel was ingeladen! Uitpakken is een feest; het leek inderdaad net het Sinterklaasfeest! Onze eigen potten en pannen, de meubels en de honderden boeken, verpakt in een doos, maar leuk om ze eruit te halen en in je eigen kast te zetten. Vooral voor Ben en Iris was het fijn om hun eigen vertrouwde spulletjes, speelgoed, boeken, bedden en kasten terug te hebben. En wat we ook weer tegenkwamen: rommel! Dit blijft een mooi fenomeen wat je elke keer tegenkomt als je verhuist. Zelfs na een grondige schifting in Nederland, komen we hier in Canada oude, vertrouwde spullen tegen die je blijkbaar in ongeopende dozen jarenlang met je mee blijft slepen. Langzaam maar gestaag verdwijnen de lege dozen naar de garage en wordt het huis in Arva 'home'. Zelfs de rommel krijgt hier in huis een plekje.