Markt

Omdat er dagelijks veel fruit en groenten op het menu staan, zijn we aan het rondkijken waar je dit zo vers mogelijk en uiteraard zo goedkoop mogelijk kunt krijgen. In Bemmel gingen we elke zaterdag naar landwinkel De Woerdt waar we bij Melissa onze vitamines konden inslaan. Hier in de omgeving zijn verschillende supermarkten zoals Loblaw's, No Frills, Basic Foods en Walmart waar je je boodschappen wekelijks haalt. De winkel Remark verkoopt de wat luxere producten, waar je zelfs de jam van Hero en stroopwafels kunt kopen! Groenten en fruit zijn in al deze winkels verkrijgbaar en de prijzen hiervoor zijn overal verschillend. In deze omgeving zijn ook diverse Farmer's Markets te vinden waar je de meest verse producten kunt kopen. Maar ja, dan moet je wel weten waar je deze moet zoeken. Gelukkig is Meg, onze buurvrouw, in London geboren en getogen en geeft ons tips en adressen. Op zaterdagochtend worden Cecile en Iris dus gezellig opgehaald om mee te gaan naar Trails End, een van de grootste Farmer's Markets op Dundas Street. En ja hoor, hier konden we slagen om 3 tassen vol te krijgen met groenten en verse vruchten voor minder geld dan in de supermarkten. Onze schouders doen nog pijn van het sjouwen, maar het is zeker de moeite waard. De producten die op deze markt verkocht worden, zijn biologisch geteeld. Heerlijk vers en ook nog betaalbaar. Ook hier is je 'dollar een daalder' waard! We hebben onze ogen uitgekeken; naast de kraampjes met fruit, staan er kraampjes met vers biologisch vlees, kazen, vis, meubels zoals volledige eethoeken en bankstellen, cadeautjes, kruiden, broodjes, zelfs ijzerwaren, schoonmaakmiddelen en verschillende eettentjes. Een heerlijke ratjetoe van spullen die noodzakelijk zijn en 'onnodig'. Het leek net een Pasar Malam! We weten nu waar we moeten zijn voor onze wekelijkse vitaminen. Van de 5 kilo 'McIntosh Apples' die we meegenomen hebben, heeft Cecile meteen een heerlijke 'Dutch applepie' gebakken, waar ook onze buren een deel van hebben opgepeuzeld. Die valt hier goed in de smaak!

Uitpakken

Na een aantal weken luxe camperen in ons eigen huis, kwam uiteindelijk het telefoontje dat onze inboedel in Canada was aangekomen. Voor het papierwerk moesten we naar Toronto rijden. Hier waren we best huiverig voor, omdat we drie jaar geleden onze lijst 'goods to follow' reeds bij de immigratiedienst hadden ingeleverd. In drie jaar tijd hebben we spullen weggegooid en andere spullen gekocht. Over de goederen die niet op de lijst staan, zouden we dan belasting moeten betalen. Na vijf keer checken of we alle formulieren in de tas hadden, zijn we naar Toronto gereden. Gelukkig was het rustig bij de balie en aangezien het ook nog bijna lunchpauze was, kregen we geen moeilijke vragen. Na controle van de formulieren kregen we op elke pagina een stempel. Binnen 3 minuten waren we klaar! Dat was een meevaller. Hiermee kon de aflevering van de meubels gepland gaan worden. We waren ook voor de inklaring van onze bezittingen weer geslaagd! Een week later kwam een vrachtwagen met de zeecontainer de straat ingereden. Jawel hoor; gelukkig dezelfde container die in Bemmel was ingeladen! Uitpakken is een feest; het leek inderdaad net het Sinterklaasfeest! Onze eigen potten en pannen, de meubels en de honderden boeken, verpakt in een doos, maar leuk om ze eruit te halen en in je eigen kast te zetten. Vooral voor Ben en Iris was het fijn om hun eigen vertrouwde spulletjes, speelgoed, boeken, bedden en kasten terug te hebben. En wat we ook weer tegenkwamen: rommel! Dit blijft een mooi fenomeen wat je elke keer tegenkomt als je verhuist. Zelfs na een grondige schifting in Nederland, komen we hier in Canada oude, vertrouwde spullen tegen die je blijkbaar in ongeopende dozen jarenlang met je mee blijft slepen. Langzaam maar gestaag verdwijnen de lege dozen naar de garage en wordt het huis in Arva 'home'. Zelfs de rommel krijgt hier in huis een plekje.

School

De spits is afgebeten; Ben en Iris hebben hun eerste week op school achter de rug! Na 2 maanden zomervakantie tikte op dinsdag 7 september het klokje van gehoorzaamheid, de vrijheid van uitslapen en luieren weg. Dat gaf in de ochtend wat gemopper en geklaag, maar na het inpakken van de rugtassen en een licht ontbijt, lukte het om mooi op tijd de deur uit te gaan. De meeste kinderen gaan met de schoolbus naar hun school. Fietsen is hier heel gevaarlijk, omdat er geen of nauwelijks fietspaden zijn aangelegd. De schoolbus is een verlengstuk van school. Op het moment dat je de bus instapt, gelden ook hier de schoolregels: wees op tijd, rustig instappen, netjes gaan zitten, niet schreeuwen, niet rennen, niet met spullen gooien, niet vloeken, niet met andermans spullen aan de haal gaan. De rit voor Ben en Iris duurt ongeveer 5 minuten. Hier in Canada is de schoolbus 'heilig'. Automobilisten weten dat bij in- en uitstapplaatsen op ruime afstand moet worden gestopt, zodat kinderen veilig kunnen in- en uitstappen en kunnen oversteken. Overtreding van deze regel kost je een flinke boete. Als ouder kun je erop vertrouwen dat je kinderen op deze manier veilig worden vervoerd. Met de Engelse taal hebben Ben en Iris geen probleem. Beiden hebben natuurlijk op school in Nederland Engels gehad, maar vooral door de lessen van Linda de afgelopen 3 jaren, waren ze voor deze vuurdoop goed voorbereid. Thanks, Linda! Iris heeft de eerste vijf lessen Frans gehad en dat vindt ze erg leuk. Elke dag krijgt ze hier op school 40 minuten Frans en dat bevordert uiteraard haar taalvaardigheid. Ben loopt vooruit op de Franse taal, omdat hij dit in Nijmegen al twee jaar heeft gehad. Geen Latijn en Grieks meer voor Ben (joepie!), maar gelukkig wel Science en Wiskunde op High School. Hier gaat Ben zijn tanden in zetten en laat hij zijn hersenen voor kraken!

Lake Huron

De provincie Ontario ligt tussen de grote meren. Lake Huron is een van de 5 Great Lakes van Noord-Amerika en is verbonden via Straits of Mackinac met Lake Michigan. De naam Lake Huron is aan dit meer gegeven door de Franse ontdekkingsreizigers. Deze naam baseerden zij op de Huron people die in dit gebied woonden. Lake Huron heeft een oppervlakte van 59.597 km2. Het meer heeft een inhoud van 3540 km3 en een oeverlengte van 6157 km. De gemiddelde diepte is 59 meter en de maximale diepte is 229 m. Lake Huron ligt 176 m boven zeespiegel. De lengte is 332 km en de (grootste) breedte is 293 km. In theorie zou Nederland in dit meer passen: de oppervlakte van Nederland is 41.526 km2, is 300 km lang en 200 km breed. Deze korte schets van het meer geeft aan dat er dus ook heel veel stranden te vinden zijn! En omdat Ben en Iris heel graag met hun nieuwe strandbal naar het strand wilden, zijn we uiteraard gegaan. Het dichtstbijzijnde strand voor ons, gelegen aan dit meer, is the Pinery Beach, onderdeel van Pinery Provincial Park. Met de auto is dit een rit van ongeveer 40 minuten. Om bij het water te komen, moet je eerst via de duinen, lekker klimmend en wegzakkend in het rulle zand, lopen. In dit park kun je camperen, fietsen, surfen, varen, zwemmen en wandelen. En vanwege de glooiingen in het landschap kun je in de winter....skien! Daarvoor gaan we eerst op ski-cursus. In dit prachtige park met het prachtige strand hebben we een van de laatste zomerdagen heerlijk kunnen genieten van zon en water!

Western Mustangs

Hotdogs, coca-cola, popcorn, cheerleaders, een warme zomeravond in september, supporters en goede muziek zijn de ingredienten voor een sportieve wedstrijd football tussen de Western Mustangs en Wilfried Laurier. Voor de eerste keer in ons leven hebben we een football wedstrijd live mogen bijwonen op de '2nd Annual Mustangs Family Football Festival', georganiseerd door 'the University of Western Ontario'. Het logo van de universiteit bestaat uit de kleuren paars en wit. Tijdens de wedstrijden van het universiteitsteam zie je dan ook veel supporters uitgedosd met hoeden, shirts, strikjes, petjes en vlaggetjes in voornamelijk de kleur paars. Leuk om zo'n wedstrijd mee te maken, waarbij je begint met het eten van een hotdog met mosterd, je flesje drank en mierzoete rijstwafels meeneemt naar je zitplaats om vervolgens flink mee te klappen en te stampen als de Western Mustangs weer punten hebben verdiend. Hoe de spelregels precies zijn, gaan we nog een keer uitzoeken! De wedstrijd vond plaats in het TD Waterhouse Stadium. Dit stadion ligt op de campus en is speciaal gebouwd om de Canada Summer Games in 2001 te faciliteren. De universiteit biedt studenten, die naast het volgen van een academische studie binnen een van de 400 verschillende studierichtingen, tevens uitblinken op het gebied van sport, de gelegenheid om op een zeer hoog niveau te sporten en toegelaten te worden tot de studententeams. De Western Mustangs behelzen onder andere de volgende sporten: football, baseball, basketball, zwemmen, golf, rugby, ijshockey, veldhockey, atletiek, zelfs lacrosse en curling. Naast het football stadion vind je op de campus de Thompson Recreation and Athletic Centre waar je een kunstijsbaan, indoor atletiekbaan en een tennishal vindt. Het zwembad is in de Thames Hall en volleyball en basketball worden beoefend in de Alumni Hall. Het is bijzonder om te zien dat jonge mensen op zowel cognitief als fysiek gebied worden uitgedaagd en vooral worden aangemoedigd om hun talenten op verschillende gebieden uit te buiten. En nog mooier is het om te zien en te horen dat deze jonge mensen deze kans aangrijpen. By the way, de Western Mustangs wonnen vandaag met 46-1.

Brood

Zoals iedereen die ooit in Canada is geweest kan beamen, vinden ook wij het brood hier niet lekker. Dat komt doordat ze hier in bijna alle eetbare levensmiddelen suiker doen en/of heel veel zout. Volgens onze vrienden en buren kun je in Ontario wel brood en banket volgens Europees recept vinden. Het advies om naar de Arva Flour Mill te gaan, hebben we opgevolgd. Daar zouden ze vers gemaakt brood verkopen die wij vast lekker zouden vinden. Verschillende soorten meel kun je gelukkig bij deze molen wel kopen. De broden zien er overheerlijk uit, maar na het eerste sneetje geproefd te hebben, kwam ook dit brood niet door onze keuring heen. Helaas hebben we een warme bakker zoals Gerdsen in Bemmel, nog niet kunnen ontdekken. En aangezien we het zonde vonden om de meegebrachte hagelslag van de Ruijter op het Canadese brood te smeren, hebben we besloten om ons eigen brood te maken. Bij Zellers hebben we een broodbakmachine gekocht en zijn we meteen begonnen. Het is wel een investering, maar als je gaat berekenen dat je voor een mik brood tussen de 3 en 5 dollar betaalt en een deel vaak moet weggooien, is het dat zeker waard. In de recepten die bij de broodbakmachine zitten, staat (natuurlijk) dat je er suiker bij moet doen. En dan te bedenken dat in meel van nature al suiker zit! De eerste broden zijn best aardig gelukt en met wat wijzigingen in de recepten komen we al aardig in de richting van de vertrouwde smaak. Eindelijk weer een bruine boterham met kaas of hagelslag. Heerlijk vers gebakken brood van de warme bakker is een van de weinige dingen die we missen. Daar zijn de Nederlanders wel goed in!